’s Morgens wakker worden in Frankrijk en ’s avonds weer thuis zijn. Thuiskomen na een reis, lang of kort, voelt steevast surrealistisch. Net was ik nog daar en nu ben ik hier. Alsof daar er niet meer is, alsof hier nooit is weggeweest.
De opgedane herinneringen daar gaan in mijn rugzak, mee naar wat nog komen gaat. Maar nu ben ik hier, is dit wat komt, wat morgen een plekje zal krijgen in diezelfde tas, naast die dingen van dáár.
Wat ik erin stop van daar? Vrijheid, geborgenheid, verbondenheid. Tijdloosheid en rust. Maar ook confrontaties. Met mezelf, met anderen, met angsten. Zelfreflectie dus, open en eerlijk.
Het was goed om even niet hier te zijn. Om, heel even, een ander leven te leiden met hen die mij lief zijn. En nu is het goed om hier wel weer te zijn. Voor alles wat nog komen gaat.
Ja zo is het. Heerlijk om even afstand te nemen en uit de sleur te zijn maar nu is het ook weer lekker om weer thuis te zijn en vooral in m’n eigen bed!
Ja, dat eigen bed is toch altijd het fijnste!
Mooi geschreven! Het leest als proza. En bij dat eigen bed sluit ik me helemaal aan 😀