Ik schreef het natuurlijk al: de griep had ons huis gevonden. Niet alleen ik kreeg er last van, Fleur volgde al snel en Tom en Emma bleven ook niet buiten schot. Maar waar alleen Fleur een kleine week ziek was, en Tom en Emma hooguit een paar dagen, kreeg ik de volle mep. De griep hield een ruime week aan en meteen daarop volgde een fikse keelontsteking. Bah, staartje van de burn-out.
En als dat soort dingen gebeuren, kruip ik stelselmatig heel diep in mijn holletje. Want dan kan ik alleen nog maar denken aan hoe zielig ik mezelf vindt en zou ik mezelf daar hoogstwaarschijnlijk helemaal in verliezen. Had ik even geen zin in.
Maar ja. Mijn woorden komen van binnenuit en weerspiegelen mijn gedachten en emoties en dat gaat dus niet als ik m’n kop in het zand heb gestoken. Het goede nieuws is dat de ziektekiemen weer verdwenen zijn. Het minder goede nieuws is dat het vertrouwen dat ‘alles wel goed komt’ niet meer zo vanzelfsprekend aanvoelt.
Moet weer groeien, ja ik weet het. Maar af en toe heb ik daar gewoon even geen zin meer in.
Nee dat snap ik. Als je dan weer een paar stappen terug moet doen doordat je ziek wordt, voelt het beter worden na je burn out ook weer als een hele opgave. Gewoon maar stapje voor stapje en….. wees niet te streng voor jezelf..
tja, dat laatste… dat is ’t hem hè… valt nog best tegen zo af en toe.
hieperdepiep HHH had ook griep
Ik heb het idee dat half Nederland de klos was. Wel weer helemaal beter?
Ja… denk je net dat je erbovenop bent, word je door de griep gevloerd. Weer een dubbele tegenvaller voor je. Gelukkig ben je een echte bikkel!
Nou, héél eerlijk voelt dat soms helemaal niet zo 😦