Op de pont gebeurt het

Vandaag had ik me niet vergist in de vertrektijden van de pont (zie ‘acceptatie‘) en kon ik zonder gedoe lekker overvaren naar mijn werk. Eigenlijk hoef ik niet eens persé met de pont, er ligt een keurige, hele hoge brug dwars over de rivier die ik prima kan nemen. Maar soms ben ik lui en doe ik dat lekker niet. Met de pont is makkelijker en leuker, zeker nu de schoolvakanties weer voorbij zijn. Want dat betekent dat er iedere ochtend scholieren meegaan en daarvoor skip ik met liefde de brug.

Om te beginnen maken ze ongegeneerd een heleboel herrie. Waar volwassenen een beetje gezapig naar hun voeten staan te staren terwijl ze de komst van de pont afwachten, zoeken scholieren elkaar op en beginnen meteen hele stoere praatjes. Over hoe laat ze gister wel niet in bed lagen. En dat hun broertjes zo stom doen. En dat ze een nieuwe telefoon krijgen (Echt? Wauw, vet man!). Over vriendjes, stomme klasgenoten, de onrechtvaardige hoeveelheid huiswerk die ze meekrijgen. Echt waar, alles komt voorbij. Ik heb al heel wat keren stiekem zitten meeluisteren met het wel en wee van de pont-pubers . Heerlijk.

Soms doen ze zelf stom. Op een keer zaten er twee populaire meiden achterin de pont en een paar nerdjes voorin. Één van die meiden had het op haar ex-nerd voorzien en dat ging luid pratend door de hele pont heen. Behalve de pubers waren een oudere dame en ik de enige passagiers. Ze verweet hem zijn nerderige gedrag, zijn puisten en zelfs zijn zoen-prestaties kwamen aan bod. Het ging van kwaad tot erger, allemaal met een humoristisch sausje overgoten. Ik irriteerde me een beetje aan haar grote mond en zag de oude dame ook al haar wenkbrauwen optrekken. Plotseling stond het meisje op, liep naar voren en ging op een neuslengte afstand van haar slachtoffer staan terwijl ze hem met grove bewoordingen nog verder afkraakte. Voor ik het wist stond ik achter haar en tikte haar op de schouder. Toen ze me aankeek verzocht ik haar op indringende wijze haar grove taal te stoppen. Ze sputterde nog even tegen, maar op mijn weerwoord droop ze toch maar af. Ze heeft zich maanden als een schuchter vogeltje gedragen als ze me zag, arm kind.

Maar soms zijn ze juist heel leuk. Vandaag zat er een groepje voorin de pont. De controleur kwam langs en knipte (ja, echt, dat doen ze nog op onze pont) de kaartjes. Iedereen zei netjes ‘alsjeblieft’ bij het tonen van het kaartje behalve één meisje met lange, blonde haren.
“Zeg jij geen alsjeblieft tegen hem?”, vraagt één van haar medescholieren verontwaardigd.
Het meisje werd rood: “Eh, nee, ik zie hem iedere dag, dat hoef ik toch niet iedere dag te doen?”
“Hij zegt toch ook iedere keer dankjewel?”, houdt de ander vol.
“Ja, eh….”, ze kleurt nog dieper rood, “da’s toch niet nodig?”
“Ik zeg toch ook netjes alsjeblieft?” De jongen weet van geen ophouden.
“Tja.” De vlekken verspreiden zich naar haar nek, ze peutert wat aan haar tas. Dan kijkt ze met een felle glimlach op: “Hij wordt er toch zeker voor betaald?” Zo. Zij heeft haar punt gemaakt.

Naïef natuurlijk. Maar daarom zo leuk. Met een glimlach verliet ik de pont, op weg naar mijn werk.